حمایت های مالی دولت کانادا پس از CERB: راهنمای جامع کمک هزینه های دوران کرونا - دور زمین

اگر علاقمند به سفر با بهترین تور کانادا هستید با ما همراه شوید، با مجری مستقیم تور کانادا از تورنتو، مونترال و آبشار نیاگارا دیدن کنید و بهترین تجربه سفر را داشته باشید.

نگاهی به کمک‌هزینه اضطراری کانادا (CERB): آنچه باید به خاطر بسپاریم

کمک‌هزینه اضطراری کانادا (CERB) با هدف ارائه حمایت درآمدی موقت به کارگران و افراد خوداشتغالی طراحی شده بود که مستقیماً تحت تأثیر کووید-19 قرار گرفته و کار خود را متوقف کرده بودند. شرایط اصلی برای واجد شرایط بودن شامل سکونت در کانادا، داشتن حداقل 15 سال سن، توقف کار به دلیل کووید-19، کسب درآمد حداقل 5000 دلار در سال 2019 یا در 12 ماه قبل از ارائه درخواست، و انتظار عدم دریافت درآمد شغلی برای حداقل 14 روز متوالی در دوره اولیه چهار هفته‌ای بود. این برنامه حمایتی، شامل کارگران قراردادی، حقوق‌بگیران و افراد خوداشتغالی نیز می‌شد که معمولاً تحت پوشش بیمه بیکاری (EI) قرار نمی‌گرفتند.

مبلغ پرداختی CERB، 2000 دلار برای هر دوره چهار هفته‌ای (معادل 500 دلار در هفته) تعیین شده بود. در ابتدا، حداکثر مدت پوشش این برنامه 16 هفته بود ، اما با ادامه بحران، این مدت تمدید شد و برخی منابع به پوشش تا 28 هفته نیز اشاره کرده‌اند. برنامه CERB از 15 مارس 2020 تا 3 اکتبر 2020 در دسترس بود و متقاضیان تا 2 دسامبر 2020 فرصت داشتند برای آن درخواست دهند.

از نکات مهم این برنامه می‌توان به این موارد اشاره کرد: افرادی که پس از 15 مارس 2020 برای بیمه بیکاری (EI) اقدام کرده بودند، به طور خودکار تحت پوشش CERB قرار می‌گرفتند. همچنین، دریافت‌کنندگان EI که مزایایشان قبل از 3 اکتبر 2020 به پایان می‌رسید، می‌توانستند پس از آن برای CERB درخواست دهند. کمک‌هزینه CERB مشمول مالیات بود، اما برای بسیاری از دریافت‌کنندگان، مالیات در مبدأ کسر نمی‌شد و آن‌ها موظف بودند این درآمد را در اظهارنامه مالیاتی سال بعد خود گزارش کرده و مالیات متعلقه را پرداخت نمایند.

سادگی نسبی در شرایط و گستردگی پوشش CERB، آن را به ابزاری کارآمد برای تزریق سریع نقدینگی به اقتصاد و جلوگیری از فروپاشی مالی بسیاری از خانوارها تبدیل کرد. هدف اصلی، سرعت و دسترسی وسیع بود. شرایط اولیه مانند "توقف کار به دلیل کووید-19" و داشتن درآمد کمتر از 1000 دلار در ماه طی دوره دریافت (موردی که در مقایسه با برنامه‌های بعدی مانند CRB مطرح می‌شود )، نسبتاً کلی بودند. این امر منجر به دریافت کمک توسط میلیون‌ها کانادایی شد. با این حال، همین سادگی می‌توانست پیامدهایی نیز به دنبال داشته باشد، از جمله احتمال پرداخت به افرادی که کاملاً واجد شرایط نبودند یا ایجاد ابهام در مورد تعهدات مالیاتی برای برخی از دریافت‌کنندگان. دولت کانادا بعداً با چالش بررسی صحت درخواست‌ها و تلاش برای بازپس‌گیری مبالغی که به اشتباه یا بیش از حد پرداخت شده بود، مواجه شد. این موضوع نشان‌دهنده بده‌بستان اجتناب‌ناپذیر بین سرعت واکنش در شرایط اضطراری و دقت در اجرای برنامه‌های حمایتی گسترده است.

دوران گذار: از CERB به کدام سو؟

با اعلام رسمی پایان برنامه CERB در تاریخ 26 سپتامبر 2020 ، دولت کانادا مسیر جدیدی را برای ادامه حمایت از شهروندان آسیب‌دیده از همه‌گیری ترسیم کرد. بر این اساس، افرادی که همچنان به کمک‌های مالی نیاز داشتند، یا به سیستم بیمه بیکاری (EI) که دستخوش اصلاحاتی شده بود، منتقل می‌شدند یا می‌توانستند از یکی از سه برنامه حمایتی جدید که به طور خاص برای دوران پس از CERB طراحی شده بودند، بهره‌مند شوند. این برنامه‌های جدید شامل کمک‌هزینه جبرانی کانادا (CRB)، کمک‌هزینه بیماریابی کانادا (CRSB)، و کمک‌هزینه مراقبتی کانادا (CRCB) بودند. این برنامه‌ها از 27 سپتامبر 2020 به صورت گذشته‌نگر فعال شدند و عموماً تا 25 سپتامبر 2021 (با امکان تمدید برای برخی از آن‌ها) در دسترس بودند.

ایجاد مجموعه‌ای از برنامه‌های حمایتی به جای یک برنامه واحد و فراگیر مانند CERB، نشان‌دهنده درک عمیق‌تر و دقیق‌تر دولت از نیازهای متنوع شهروندان در مراحل مختلف همه‌گیری بود. CERB، با تمام مزایای خود، یک برنامه "یک سایز برای همه" محسوب می‌شد. اما با ادامه بحران، آشکار شد که دلایل عدم توانایی افراد برای بازگشت به کار یا حفظ درآمد، بسیار متفاوت است. برخی همچنان با بیکاری دست و پنجه نرم می‌کردند و واجد شرایط دریافت بیمه بیکاری نبودند؛ این گروه هدف اصلی کمک‌هزینه جبرانی کانادا (CRB) بودند. گروهی دیگر به دلیل بیماری ناشی از کووید-19 یا نیاز به قرنطینه، قادر به کار نبودند؛ برای این افراد کمک‌هزینه بیماریابی کانادا (CRSB) در نظر گرفته شد. و دسته سوم، افرادی بودند که مسئولیت مراقبت از فرزندان یا دیگر اعضای خانواده را بر عهده داشتند که به دلیل شرایط مرتبط با همه‌گیری (مانند تعطیلی مدارس) نیاز به مراقبت در خانه داشتند؛ کمک‌هزینه مراقبتی کانادا (CRCB) برای پاسخ به نیاز این گروه طراحی شد. این تفکیک و هدفمندی، نشان‌دهنده بلوغ سیاست‌گذاری و تلاش برای پوشش دقیق‌تر و منصفانه‌تر نیازهای مختلف بود. با این حال، این تقسیم‌بندی می‌توانست پیچیدگی فرآیند درخواست را برای متقاضیان افزایش دهد، زیرا آن‌ها باید ابتدا تشخیص می‌دادند که کدام برنامه با شرایط خاص آن‌ها همخوانی بیشتری دارد.

کمک‌هزینه جبرانی کانادا (CRB): ستون اصلی حمایت‌های پس از CERB

کمک‌هزینه جبرانی کانادا (CRB) به منظور حمایت از کارگران و افراد خوداشتغالی طراحی شد که واجد شرایط دریافت بیمه بیکاری (EI) نبودند اما همچنان به دلیل تأثیرات همه‌گیری کووید-19 به حمایت درآمدی نیاز داشتند. هدف اصلی این برنامه، کمک به افرادی بود که یا به دلیل کووید-19 کار خود را متوقف کرده بودند یا درآمدشان دستکم 50 درصد کاهش یافته بود.

شرایط دقیق واجد شرایط بودن برای دریافت CRB شامل موارد متعددی بود. متقاضیان باید در دوره مورد درخواست، یا به دلایل مرتبط با کووید-19 شاغل یا خوداشتغال نبوده، یا کاهش 50 درصدی در میانگین درآمد هفتگی خود نسبت به سال قبل (2019 یا 12 ماه گذشته برای دوره‌های 2020؛ و 2019، 2020 یا 12 ماه گذشته برای دوره‌های 2021) را تجربه کرده باشند. درآمد شغلی و خوداشتغالی برای این محاسبه شامل مواردی مانند انعام، سود سهام غیر واجد شرایط، حق‌الزحمه و حق امتیاز بود. متقاضیان نباید برای همان دوره، درخواست سایر مزایا مانند CRSB، CRCB، EI یا مزایای ناتوانی کوتاه‌مدت را داده یا دریافت کرده باشند و اساساً نباید واجد شرایط دریافت EI بوده باشند. سکونت و حضور فیزیکی در کانادا، داشتن حداقل 15 سال سن و شماره بیمه اجتماعی (SIN) معتبر از دیگر شروط بود. همچنین، کسب حداقل 5000 دلار درآمد در سال 2019، 2020 یا در 12 ماه قبل از تاریخ درخواست از منابع مشخص (شامل درآمد شغلی، خوداشتغالی خالص، و مزایای زایمان و والدین از EI یا QPIP) الزامی بود؛ البته مزایای کووید-19 قبلی مانند CERB جزو این 5000 دلار محاسبه نمی‌شد. متقاضیان نباید شغل خود را به صورت داوطلبانه از 27 سپتامبر 2020 به بعد ترک کرده یا ساعات کاری خود را کاهش داده باشند، مگر اینکه دلیل موجهی برای این کار وجود داشته باشد. علاوه بر این، آن‌ها باید در طول دوره دریافت مزایا به طور فعال به دنبال کار بوده و پیشنهاد کاری معقول را رد نکرده باشند. عدم خودانزوایی یا قرنطینه به دلیل سفر بین‌المللی (با برخی استثنائات) و ثبت اظهارنامه مالیاتی برای سال 2019 یا 2020 نیز از دیگر شرایط بود.

مبلغ پرداختی CRB در ابتدا 1000 دلار برای هر دوره دو هفته‌ای (معادل 500 دلار در هفته) بود که پس از کسر 10 درصد مالیات در مبدأ، 900 دلار (450 دلار در هفته) به حساب متقاضیان واریز می‌شد. اما برای دوره‌هایی که از 18 جولای 2021 آغاز می‌شدند، این مبلغ به 600 دلار برای هر دوره دو هفته‌ای (300 دلار در هفته) کاهش یافت که پس از کسر مالیات، 540 دلار (270 دلار در هفته) پرداخت می‌شد. هر فرد واجد شرایط می‌توانست حداکثر تا 28 دوره دو هفته‌ای (مجموعاً 56 هفته) این کمک‌هزینه را برای دوره‌هایی بین 27 سپتامبر 2020 تا 23 اکتبر 2021 دریافت کند. آخرین روز برای درخواست CRB، تاریخ 22 دسامبر 2021 بود.

یکی از نکات بسیار مهم در مورد CRB، علاوه بر کسر 10 درصد مالیات در مبدأ، شرط بازپرداخت آن در صورت داشتن درآمد سالانه بالا بود. اگر درآمد سالانه یک فرد (بدون احتساب مبالغ دریافتی از CRB) در سال 2020 یا 2021 بیش از 38٬000 دلار می‌بود، آن فرد موظف بود 50 سنت به ازای هر دلار درآمد مازاد بر 38٬000 دلار را به دولت بازپرداخت کند، البته این بازپرداخت تا سقف کل مبلغ CRB دریافتی محدود می‌شد. درخواست برای CRB از طریق پورتال "حساب من" در وبسایت آژانس درآمد کانادا (CRA) و به صورت گذشته‌نگر برای دوره‌های دو هفته‌ای که سپری شده بود، انجام می‌گرفت.

شرایط سختگیرانه‌تر CRB در مقایسه با CERB، مانند الزام به اثبات کاهش 50 درصدی درآمد و تعهد به جستجوی فعال کار، و همچنین شرط بازپرداخت برای درآمدهای بالاتر، نشان‌دهنده تلاش دولت برای هدفمند کردن کمک‌ها به سوی نیازمندترین افراد و همزمان تشویق به بازگشت به بازار کار با بازگشایی تدریجی اقتصاد بود. در حالی که CERB با شرط کلی‌تری مانند درآمد کمتر از 1000 دلار در ماه در طول دوره دریافت، انعطاف بیشتری داشت ، CRB با الزام به کاهش 50 درصدی درآمد، افرادی را هدف قرار می‌داد که افت درآمد قابل توجهی را تجربه کرده بودند. شرط جستجوی کار ، جریمه برای رد پیشنهاد کاری معقول ، و شرط بازپرداخت برای درآمدهای بالای 38٬000 دلار ، همگی مکانیسم‌هایی بودند که برای جلوگیری از وابستگی طولانی‌مدت به کمک‌های دولتی و تشویق به فعالیت اقتصادی طراحی شده بودند. این سیاست‌ها منعکس‌کننده تغییر فاز از رویکرد "حفظ بقا" در مراحل اولیه همه‌گیری به سمت "بازیابی اقتصادی" در مراحل بعدی آن بود. با این حال، این شرایط می‌توانست فشار بیشتری بر افرادی وارد کند که با وجود تلاش، قادر به یافتن کار مناسب یا جبران کامل درآمد از دست رفته خود نبودند، و همچنین بار اداری و محاسباتی بیشتری را هم برای متقاضیان و هم برای آژانس درآمد کانادا ایجاد می‌کرد.

کمک‌هزینه بیماریابی کانادا (CRSB): همراه شما در دوران بیماری و قرنطینه

کمک‌هزینه بیماریابی کانادا (CRSB) برای حمایت از کارمندان و افراد خوداشتغالی در نظر گرفته شده بود که به دلیل شرایط مرتبط با کووید-19 قادر به انجام حداقل 50 درصد از ساعات کاری برنامه‌ریزی شده خود در یک هفته نبودند. این شرایط شامل بیماری خود فرد به کووید-19، مشکوک بودن به ابتلا، نیاز به خودانزوایی به دلیل کووید-19 (طبق توصیه کارفرما، پزشک، دولت یا سایر مراجع ذی‌صلاح)، یا داشتن یک بیماری زمینه‌ای بود که فرد را در صورت ابتلا به کووید-19 در معرض خطر بیشتری برای عوارض جدی قرار می‌داد.

مبلغ این کمک‌هزینه 500 دلار برای هر دوره یک هفته‌ای بود که پس از کسر 10 درصد مالیات در مبدأ، 450 دلار به متقاضی پرداخت می‌شد. هر فرد واجد شرایط می‌توانست حداکثر تا 6 هفته از این کمک‌هزینه بهره‌مند شود.

از دیگر شرایط دریافت CRSB می‌توان به عدم دریافت سایر مزایای حمایتی (مانند CRB، CRCB، CWLB، EI و غیره) برای همان دوره اشاره کرد. متقاضی باید در کانادا سکونت داشته و حضور فیزیکی می‌داشت، حداقل 15 سال سن، و شماره بیمه اجتماعی (SIN) معتبر می‌داشت. همچنین، کسب حداقل 5000 دلار درآمد در سال 2019، 2020، 2021 یا در 12 ماه قبل از تاریخ درخواست الزامی بود. یک شرط مهم دیگر این بود که فرد برای همان دوره، از کارفرمای خود مرخصی باحقوق دریافت نکرده باشد. علاوه بر این، خودانزوایی نباید به دلیل سفر بین‌المللی بوده باشد، مگر در موارد استثنایی خاص.

برنامه CRSB برای دوره‌هایی بین 27 سپتامبر 2020 تا 7 مه 2022 در دسترس بود و آخرین روز برای ارائه درخواست، 6 جولای 2022 تعیین شده بود.

ایجاد کمک‌هزینه بیماریابی کانادا (CRSB) نشان‌دهنده به رسمیت شناختن یک نیاز خاص و حیاتی در دوران همه‌گیری بود: حمایت از افرادی که به دلیل بیماری یا قرنطینه نمی‌توانستند کار کنند و ممکن بود فاقد پوشش مرخصی استعلاجی باحقوق کافی از سوی کارفرمای خود باشند. در نبود چنین کمکی، افراد ممکن بود برای تأمین معاش، حتی با داشتن علائم بیماری، مجبور به حضور در محل کار شوند که این امر می‌توانست به گسترش بیشتر ویروس دامن بزند. CRSB با ارائه یک جایگزین درآمدی، این فشار را کاهش می‌داد و افراد بیمار یا نیازمند به قرنطینه را تشویق می‌کرد تا در خانه بمانند و به این ترتیب به کنترل شیوع ویروس نیز کمک می‌کرد. شرط "عدم دریافت مرخصی باحقوق از کارفرما" به وضوح نشان می‌دهد که این برنامه به عنوان آخرین راهکار برای افرادی طراحی شده بود که پوشش حمایتی دیگری در این زمینه نداشتند. این برنامه می‌توانست به کاهش فشار بر سیستم بهداشت و درمان و همچنین بر کارفرمایان کمک کند و در عین حال، امنیت مالی موقتی را برای کارگران آسیب‌پذیر فراهم آورد.

کمک‌هزینه مراقبتی کانادا (CRCB): پشتیبان خانواده‌های دارای مسئولیت مراقبت

کمک‌هزینه مراقبتی کانادا (CRCB) برای حمایت از کارمندان و افراد خوداشتغالی طراحی شده بود که قادر به انجام حداقل 50 درصد از ساعات کاری معمول خود در یک هفته نبودند، زیرا مجبور بودند از فرزند زیر 12 سال خود یا یک عضو خانواده که به دلیل شرایط مرتبط با کووید-19 نیاز به مراقبت تحت نظارت داشت، نگهداری کنند. دلایل این نیاز به مراقبت می‌توانست شامل تعطیلی یا عدم دسترسی به مدرسه، برنامه یا مرکز مراقبت معمول کودک یا عضو خانواده به دلیل شیوع کووید-19 باشد. همچنین، اگر فرزند یا عضو خانواده بیمار بود، علائم کووید-19 را داشت، در خودانزوایی به سر می‌برد، یا به تشخیص پزشک در معرض خطر جدی عوارض سلامتی در صورت ابتلا به کووید-19 قرار داشت، فرد مراقبت‌کننده می‌توانست برای CRCB واجد شرایط باشد.

مبلغ این کمک‌هزینه 500 دلار برای هر دوره یک هفته‌ای برای هر خانوار بود که پس از کسر 10 درصد مالیات در مبدأ، 450 دلار به حساب متقاضی واریز می‌شد. نکته مهم این بود که در هر هفته، تنها یک فرد واجد شرایط در هر خانوار می‌توانست برای دریافت این کمک‌هزینه درخواست دهد. هر خانوار می‌توانست حداکثر تا 44 هفته از این مزایا بهره‌مند شود.

سایر شرایط واجد شرایط بودن برای CRCB مشابه سایر برنامه‌های حمایتی بود، از جمله عدم دریافت سایر مزایا برای همان دوره ، سکونت و حضور فیزیکی در کانادا، داشتن حداقل 15 سال سن و شماره بیمه اجتماعی (SIN) معتبر ، و کسب حداقل 5000 دلار درآمد در سال 2019، 2020، 2021 یا در 12 ماه قبل از تاریخ درخواست. همچنین، فرد نباید برای همان دوره از کارفرمای خود مرخصی باحقوق دریافت کرده باشد.

برنامه CRCB برای دوره‌هایی بین 27 سپتامبر 2020 تا 7 مه 2022 در دسترس بود و آخرین مهلت برای ارائه درخواست، 6 جولای 2022 بود.

کمک‌هزینه مراقبتی کانادا (CRCB) به طور خاص به چالش بزرگی پاسخ می‌داد که بسیاری از خانواده‌ها، به ویژه والدین دارای فرزندان خردسال، در دوران همه‌گیری با آن مواجه بودند: تعطیلی گسترده مدارس و مهدکودک‌ها، و یا نیاز به مراقبت از اعضای بیمار خانواده در خانه. این وضعیت بار سنگینی را بر دوش خانواده‌ها، و به طور خاص بر دوش مادران شاغل که اغلب مسئولیت اصلی مراقبت را بر عهده دارند، وارد کرد. CRCB با ارائه حمایت مالی، به این افراد اجازه می‌داد تا بدون نگرانی از دست دادن کامل درآمد، به مسئولیت‌های حیاتی مراقبتی خود رسیدگی کنند. این برنامه نشان‌دهنده توجه دولت به تأثیرات جنسیتی و اجتماعی همه‌گیری بود. محدودیت "یک نفر در هر خانوار برای هر هفته" نیز احتمالاً با هدف توزیع منصفانه‌تر منابع و جلوگیری از تمرکز بیش از حد کمک‌ها در برخی خانوارها اعمال شده بود. این برنامه به ثبات خانواده‌ها در دوران سخت همه‌گیری کمک شایانی کرد و از خروج اجباری برخی افراد (عمدتاً زنان) از بازار کار جلوگیری نمود یا حداقل این ضربه اقتصادی و اجتماعی را برای آن‌ها کاهش داد.

کمک‌هزینه تعطیلی کار کانادا (CWLB): حمایت در شرایط قرنطینه‌های منطقه‌ای

کمک‌هزینه تعطیلی کار کانادا (CWLB) یک برنامه حمایتی موقت درآمدی بود که به طور خاص برای کارمندان و افراد خوداشتغالی طراحی شده بود که به دلیل یک دستور تعطیلی (لاک‌داون) مرتبط با کووید-19 که توسط دولت برای منطقه محل سکونت یا کار آن‌ها تعیین شده بود، قادر به کار نبودند. این کمک‌هزینه تنها زمانی در دسترس قرار می‌گرفت که یک منطقه به طور رسمی از سوی مقامات دولتی به عنوان منطقه تحت لاک‌داون کووید-19 (مثلاً با اعمال محدودیت ظرفیت 50 درصد یا بیشتر برای کسب‌وکارها) اعلام می‌شد.

مبلغ پرداختی این کمک‌هزینه 300 دلار برای هر دوره یک هفته‌ای بود که پس از کسر 10 درصد مالیات در مبدأ، 270 دلار به حساب متقاضی واریز می‌شد. شرایط واجد شرایط بودن برای CWLB شامل سکونت و حضور فیزیکی در کانادا، داشتن حداقل 15 سال سن، شماره بیمه اجتماعی (SIN) معتبر، ثبت اظهارنامه مالیاتی سال 2020، و کسب حداقل 5000 دلار درآمد در سال 2020، 2021 یا در 12 ماه قبل از تاریخ درخواست بود. متقاضیان نباید برای همان دوره، سایر مزایای حمایتی مانند EI، CRSB یا CRCB را دریافت کرده باشند. شرط اصلی این بود که فرد به دلیل لاک‌داون تعیین‌شده در منطقه خود، شغل خود را از دست داده باشد یا درآمد هفتگی‌اش حداقل 50 درصد کاهش یافته باشد. نکته قابل توجه این بود که افرادی که به دلیل عدم رعایت الزام واکسیناسیون در محل کار، قادر به ادامه کار نبودند، واجد شرایط دریافت این کمک‌هزینه شناخته نمی‌شدند.

برنامه CWLB برای هفته‌های واجد شرایط بین 24 اکتبر 2021 تا 7 مه 2022 در دسترس بود و آخرین روز برای ارائه درخواست، 18 مه 2022 تعیین شده بود.

معرفی CWLB نشان‌دهنده تکامل استراتژی دولت کانادا به سمت یک رویکرد بسیار هدفمند و انعطاف‌پذیر برای مقابله با موج‌های بعدی و شیوع‌های منطقه‌ای ویروس بود. با پیشرفت برنامه‌های واکسیناسیون و کاهش نسبی محدودیت‌های عمومی در سطح کشور، نیاز به برنامه‌های حمایتی گسترده مانند CRB کاهش یافت. CWLB به عنوان ابزاری برای مدیریت بحران‌های محلی طراحی شد؛ یعنی زمانی که دولت‌های استانی یا منطقه‌ای به دلیل افزایش ناگهانی موارد ابتلا، مجبور به اعمال مجدد تعطیلی‌های هدفمند می‌شدند. این برنامه به جای ارائه حمایت سراسری، منابع مالی را مستقیماً به مناطقی هدایت می‌کرد که واقعاً تحت محدودیت‌های شدید و جدید قرار داشتند. این رویکرد نشان می‌دهد که دولت از یک سیاست واکنشی گسترده در ابتدای همه‌گیری، به سمت یک استراتژی پیشگیرانه و منطقه‌ای برای مدیریت مراحل بعدی بحران تغییر جهت داده بود. این رویکرد می‌توانست به صرفه‌جویی در هزینه‌های دولت کمک کند، اما ممکن بود برای افرادی که در مناطق غیرلاک‌داون زندگی می‌کردند اما همچنان به طور غیرمستقیم تحت تأثیر پیامدهای اقتصادی همه‌گیری بودند، چالش‌برانگیز باشد. همچنین، فرآیند تعیین مناطق واجد شرایط و اطلاع‌رسانی به موقع به ساکنان آن مناطق، می‌توانست پیچیدگی‌های اجرایی خاص خود را داشته باشد.

CERB در برابر CRB: تفاوت‌های کلیدی چه بودند؟

با پایان یافتن برنامه کمک‌هزینه اضطراری کانادا (CERB) و معرفی کمک‌هزینه جبرانی کانادا (CRB) به عنوان یکی از جانشینان اصلی آن، تغییرات قابل توجهی در نحوه ارائه حمایت‌های مالی به شهروندان ایجاد شد. این تفاوت‌ها نشان‌دهنده تغییر رویکرد دولت از یک حمایت اضطراری اولیه به سمت برنامه‌ای هدفمندتر با تاکید بر بازگشت تدریجی افراد به بازار کار بود.

یکی از تفاوت‌های بارز، نحوه کسر مالیات بود. برای اکثر دریافت‌کنندگان CERB، مالیات در مبدأ کسر نمی‌شد و کل مبلغ دریافتی باید در اظهارنامه مالیاتی سالانه گزارش و مالیات آن بر اساس درآمد کلی فرد محاسبه و پرداخت می‌شد. اما در برنامه CRB، 10 درصد مالیات به طور خودکار در مبدأ کسر می‌شد و مبلغ خالص به حساب متقاضیان واریز می‌گردید، هرچند که کل مبلغ ناخالص دریافتی همچنان جزو درآمد مشمول مالیات سالانه فرد محسوب می‌شد. این تغییر به مدیریت بهتر تعهدات مالیاتی دریافت‌کنندگان و جلوگیری از مواجهه با بدهی مالیاتی سنگین در پایان سال کمک می‌کرد.

شرایط واجد شرایط بودن نیز در CRB سخت‌گیرانه‌تر شد. در حالی که برای CERB، شرط اولیه توقف کار به دلیل کووید-19 و داشتن درآمد کمتر از 1000 دلار در ماه در طول دوره دریافت کمک‌هزینه بود ، متقاضیان CRB باید اثبات می‌کردند که درآمد هفتگی آن‌ها به دلیل کووید-19 حداقل 50 درصد کاهش یافته است یا اینکه به طور کلی به دلایل مرتبط با کووید-19 شاغل نیستند. علاوه بر این، در CRB تاکید شده بود که متقاضیان نباید به صورت داوطلبانه شغل خود را ترک کرده یا ساعات کاری خود را کاهش داده باشند.

تاکید بر جستجوی فعال کار و عدم رد پیشنهاد کاری معقول، یکی دیگر از تفاوت‌های مهم بود. در برنامه CERB، چنین الزامی به صراحت و با شدتی که در CRB وجود داشت، مطرح نبود. اما دریافت‌کنندگان CRB موظف بودند در طول دوره دریافت کمک‌هزینه، به طور فعال به دنبال کار باشند و نمی‌توانستند پیشنهاد کاری معقول را رد کنند، در غیر این صورت با جریمه‌هایی مانند از دست دادن صلاحیت برای دریافت دوره‌های آتی CRB مواجه می‌شدند. این شرط با هدف تشویق افراد به بازگشت به بازار کار و کاهش وابستگی به کمک‌های دولتی طراحی شده بود.

شرط بازپرداخت CRB برای افرادی که درآمد سالانه بالایی داشتند نیز یکی از تمایزات کلیدی بود. در برنامه CERB، شرط بازپرداخت مشابهی برای درآمدهای بالا در طول دوره دریافت وجود نداشت (هرچند که اگر فردی اساساً واجد شرایط دریافت CERB نبود، موظف به بازپرداخت کل مبلغ دریافتی بود ). اما برای CRB، اگر درآمد سالانه فرد (بدون احتساب مبالغ دریافتی از خود CRB) از 38٬000 دلار بیشتر می‌شد، بخشی از مبلغ CRB دریافتی باید به دولت بازپرداخت می‌گردید. این شرط با هدف افزایش عدالت مالیاتی و اطمینان از اینکه کمک‌ها بیشتر به سمت افراد با درآمدهای پایین‌تر هدایت می‌شوند، وضع شده بود.

این تفاوت‌ها به وضوح نشان‌دهنده تغییر فلسفه دولت از "حمایت اضطراری و گسترده" که ویژگی اصلی CERB بود، به سمت "حمایت هدفمند با تاکید بر بازگشت به کار" در برنامه CRB بود. دولت سعی داشت تعادلی بین ادامه حمایت از نیازمندترین افراد و جلوگیری از ایجاد وابستگی طولانی‌مدت به کمک‌های دولتی، و همچنین تشویق به مشارکت فعال در بازار کار ایجاد کند. در حالی که این تغییرات از منظر اقتصادی و سیاست‌گذاری کلان قابل توجیه بودند، می‌توانستند برای افرادی که در یافتن شغل مناسب با دشواری‌های واقعی مواجه بودند یا درک کاملی از قوانین جدید و پیچیدگی‌های آن نداشتند، چالش‌برانگیز باشند.

نکات طلایی برای متقاضیان: از درخواست تا اظهارنامه مالیاتی

دریافت هر یک از کمک‌هزینه‌های دولتی دوران کرونا، مستلزم رعایت شرایط و مقررات خاصی بود و آگاهی از این نکات برای متقاضیان اهمیتی حیاتی داشت تا از بروز مشکلات بعدی جلوگیری شود.

اولین و مهم‌ترین نکته، اهمیت بررسی دقیق شرایط واجد شرایط بودن پیش از ارائه هرگونه درخواست بود. هر یک از برنامه‌های حمایتی معرفی شده، از جمله CERB، CRB، CRSB، CRCB و CWLB، دارای مجموعه‌ای از معیارها و الزامات خاص خود بودند. متقاضیان باید پیش از اقدام، با دقت این شرایط را مطالعه کرده و اطمینان حاصل می‌کردند که تمامی معیارها را برآورده می‌کنند. آژانس درآمد کانادا (CRA) تاکید داشت که پس از پرداخت‌ها، صلاحیت متقاضیان را بررسی خواهد کرد و در صورت نیاز، ممکن است درخواست ارائه اطلاعات و مدارک بیشتری نماید.

نکته دوم، تأثیر این کمک‌هزینه‌ها بر مالیات سالانه افراد بود. تمامی این کمک‌هزینه‌ها، درآمد مشمول مالیات محسوب می‌شدند. نحوه گزارش‌دهی این درآمدها در فرم‌های مالیاتی (به عنوان مثال، فرم T4A که برای دریافت‌کنندگان CERB صادر می‌شد ) و تفاوت در نحوه کسر مالیات در مبدأ بین CERB (که معمولاً مالیات در مبدأ کسر نمی‌شد) و سایر مزایای بازیابی مانند CRB (که 10 درصد مالیات در مبدأ کسر می‌شد )، از جمله مواردی بود که دریافت‌کنندگان باید به آن توجه ویژه‌ای می‌داشتند.

نکته سوم، احتمال نیاز به بازپرداخت مبالغ دریافتی در برخی موارد بود. این بازپرداخت می‌توانست به دلایل مختلفی ضروری شود، از جمله عدم واجد شرایط بودن اولیه برای دریافت کمک‌هزینه یا، در مورد CRB، داشتن درآمد سالانه بالاتر از سقف تعیین شده (38٬000 دلار). آژانس درآمد کانادا به صراحت اعلام کرده بود که برای بازپس‌گیری پرداخت‌های اضافی یا اشتباه، اقدامات لازم را انجام خواهد داد. البته، برای افرادی که کمک‌هزینه‌ای را در یک سال دریافت کرده و در سال بعد آن را بازپرداخت می‌کردند، امکان اصلاح اظهارنامه‌های مالیاتی قبلی از طریق فرم T1B فراهم شده بود تا بازپرداخت در سالی که کمک‌هزینه اولیه دریافت شده بود، ثبت گردد.

مسئولیت اصلی برای اطمینان از واجد شرایط بودن، ارائه اطلاعات صحیح در هنگام درخواست، و گزارش دقیق درآمد در اظهارنامه‌های مالیاتی، بر عهده خود متقاضی بود. دولت این کمک‌ها را به سرعت برای رفع نیازهای فوری شهروندان در شرایط بحرانی ارائه داد ، اما همزمان تاکید داشت که این مبالغ مشمول مالیات هستند و شرایط مشخصی برای دریافت آن‌ها وجود دارد. آژانس درآمد کانادا نیز مسئولیت نظارت، بررسی و در صورت لزوم، بازپس‌گیری مبالغ را بر عهده داشت. این بدان معناست که دریافت‌کنندگان باید فعالانه اطلاعات مربوط به این کمک‌ها را مدیریت کرده و سوابق دقیقی را برای مراجعات احتمالی CRA و همچنین برای تکمیل صحیح اظهارنامه مالیاتی خود نگهداری می‌کردند. عدم آگاهی یا اشتباه در این فرآیندها می‌توانست منجر به ایجاد بدهی مالیاتی یا الزام به بازپرداخت مبالغ قابل توجهی شود.

جدول خلاصه کمک‌هزینه‌های اصلی پس از CERB

جمع‌بندی: میراث برنامه‌های حمایتی دوران کرونا

برنامه‌های حمایتی مالی که توسط دولت کانادا در طول همه‌گیری کووید-19 ارائه شد، از نظر مقیاس و گستردگی، بی‌سابقه بودند. میلیاردها دلار به میلیون‌ها کانادایی پرداخت شد تا به آن‌ها در عبور از یکی از سخت‌ترین بحران‌های اقتصادی و اجتماعی تاریخ معاصر کمک کند. این برنامه‌ها، از CERB گرفته تا مجموعه‌ای از کمک‌هزینه‌های جبرانی، بیماریابی، مراقبتی و تعطیلی کار، نقشی حیاتی در حفظ معیشت، کاهش فقر و جلوگیری از فروپاشی گسترده‌تر اقتصادی ایفا کردند. با بهبود نسبی شرایط اقتصادی، پیشرفت واکسیناسیون و تغییر استراتژی دولت از مدیریت بحران حاد به سمت بازیابی بلندمدت، این برنامه‌های موقت نیز به تدریج به پایان خود رسیدند.

میراث این برنامه‌های حمایتی فراتر از ارقام و آمار است. آن‌ها نه تنها یک واکنش اضطراری به یک بحران سلامت عمومی بودند، بلکه درس‌های مهمی را در مورد ظرفیت دولت برای اقدام سریع و گسترده، اهمیت وجود شبکه‌های ایمنی اجتماعی قوی و انعطاف‌پذیر، و همچنین چالش‌های ذاتی در طراحی و اجرای برنامه‌های حمایتی در مقیاس وسیع و در شرایط بحرانی به همراه داشتند. سرعت معرفی CERB نشان‌دهنده توانایی دولت برای واکنش سریع در مواقع ضروری بود. معرفی برنامه‌های هدفمندتر بعدی مانند CRB، CRSB، CRCB و CWLB ، بیانگر فرآیند یادگیری و انطباق سیستم با نیازهای در حال تحول بود. چالش‌های مربوط به تعیین دقیق واجد شرایط بودن، مدیریت جنبه‌های مالیاتی، و فرآیندهای بازپرداخت نیز جنبه‌های مهمی از تجربه اجرای این برنامه‌ها بودند که نیازمند بررسی و تحلیل برای بهبودهای آتی هستند. این مجموعه تجربیات، بدون شک داده‌های ارزشمندی را برای سیاست‌گذاری‌های آینده در کانادا، به ویژه در مواجهه با بحران‌های احتمالی دیگر، فراهم آورده است. این دوران همچنین منجر به افزایش آگاهی عمومی در مورد نقش دولت در حمایت از شهروندان در زمان‌های دشوار شده و احتمالاً انتظارات عمومی از دولت را در آینده تحت تأثیر قرار خواهد داد. در نهایت، نیاز به بهبود مستمر سیستم‌های اطلاع‌رسانی، تسهیل فرآیندهای درخواست، و افزایش شفافیت در اجرای برنامه‌های دولتی، از دیگر درس‌های مهم این دوره است.