نانوایی در دوره قاجار این شکلی بود - دور زمین

می گویند پخت نان سنگک قبل از ورود اسلام در ایران رواج داشته و در واقع ایده پخت آن را پزشک یکی از سلاطین ساسانی می دهد. او برای سلطان که بیماری سختی دچار شده بود تجویز می نماید که نانی بخورد که روی ریگ (سنگ ریزه) پخته شده باشد.

البته در سالنمای کمیته نانوایان تهران که در تاریخ 19 اردیبهشت سال 1326 در تهران منتشر شده است هم درباره پیدایش نانوایی و نان سنگک این طور آمده است: شاه عباس برای رفاه حال طبقات تهی دست و لشگریان خود که غالباً در سفر نیاز به نان و خورش موقت و فوری داشتند و لازم بود به هر شهری می رسند نانوایی هایی باشند که بتوانند به قدر مصرف سربازان نان تهیه کنند و غذایی باشد که خورش نان قرار دهند، درصدد چاره برآمد و حل این مشکل را از شیخ بهایی که از اجلهٔ علما و دانشمندان ایران بود خواست. شیخ بهایی با تفکر و تعمق تنور سنگکی را ابداع نمود...

از طرفی قدیمی ترین فرهنگ لغتی که از این نان خوش طعم نام برده برهان قاطع است که در سال 1062 هجری قمری نوشته شده، مؤلف این فرهنگ در معنی واژه سنگک می نویسد: و نوعی از نان هم هست که بر روی سنگ ریزه های گرم بپزند. پیشینه تاریخی نان سنگک دقیقا روشن نیست و حرف و حدیث های زیادی درباره اش گفته شده است، اما آنچه که معلوم است، اینست که واژه سنگک از دو جزء سنگ و ک نسبت ساخته شده و آن نانی است که بر روی سنگ ریزه (ریگ) پخته می گردد.

منبع: کافه تاریخ