بازدید از راه باستانی چای و اسب در تور چین - دور زمین

جاده باستانی اسب و چای یکی از خطرناکترین و مرتفع‌ترین جاده‌های باستانی در دنیا است. این جاده برای قرن‌ها تمدن و فرهنگ را در این منطقه از چین گسترش داده است. جاده باستانی اسب و چای در زمینه اهمیت با جاده‌ی ابریشم رقابت کرده است. این جاده با داشتن 10 هزار کیلومتر طول، طولانی‌ترین جاده تجاری باستانی در دنیا است. در زمان‌های باستان افراد کمی می‌توانستند این مسیر را به اتمام برسانند. با عبور از تپه‌ها و رودخانه‌های خطرناک رشته کوه‌های Hengduan که از غرب استان‌های سیچوان و Yunnan شروع شده و تا جنوب شرق تبت ادامه پیدا می‌کند و از میان جنگلها و زمین‌های وحشی "سقف جهان"، این جاده مرموز باستانی امتداد پیدا می‌کند. این جاده یکی از نفس‌گیرترین جاده‌های جهان است. 

جاده اسب و چای به خاطر تجارت سنتی اسب و چای بین قوم هان و مردم تبت به این نام شناخته می‌شده است. این تجارت با علاقه تبتی‌ها به چای در زمان سلسله تانگ شروع شد (618 تا 907). در زمان سلسله سونگ برخی مکان‌ها در استان سیچوان دفاتر دولتی مخصوص برای مدیریت و نظارت بر این تجارت داشتند.

جاده چای و اسب، تبت، یوننان و سیچوان را به یکدیگر متصل می‌کرد و تا بوتان، نپال و هند کشیده شده بود و به خاورمیانه و حتی سواحل دریای سرخ در مصر هم می‌رسید. در چین جاده باستانی اسب و چای به دو مسیر اصلی تقسیم می‌شد. یک مسیر سیچوان را به تبت وصل می‌کرد و مسیر دیگر یوننان را به تبت متصل می‌کرد.

مسیر کامل جاده سیچوان به تبت بیشتر از 4 هزار کیلومتر طول داشته و تاریخی 1300 ساله دارد. این جاده از Ya'an در سیچوان تا لهاسا امتداد داشته و در مسیرش از شهرهای لودینگ، کانگدینگ، باتانگ و چامدو در تبت می‌گذشته و به نپال، برمه و هند می‌رسیده است. در زمان سلسله مینگ (1368 تا 1644) جاده سیچوان به تبت به طور رسمی شناخته شد. این شناخته شدن کمک کرد تا شهرهای مسیر، توسعه پیدا کنند.

جاده یوننان به تبت نیز به طور مشابه در اواخر قرن ششم شکل گرفته است. این جاده از Simao (یک منطقه مهم تولید چای در چین) شروع شده و تا لهاسا ادامه پیدا می‌کند. این مسیر از Pu'er در Xishuangbanna گذشته و به Dali و Lijiang و شانگری‌لا می‌رسد و تا نپال، برمه و هند ادامه پیدا می‌کند. این جاده نیز یک جاده مهم تجاری بوده که یوننان را به جنوب آسیا متصل می‌کرده است.

هر ایستگاه در این مسیر می‌توانست به عنوان پایان یا شروع تجارت شناخته شود. در آن زمان بزرگترین ایستگاه بین راهی شهر Kangding در استان سیچوان بوده است. Kangding منطقه‌ای بوده است که در آن تاجران توقف می‌کردند تا وسایل مورد نظر سفرشان را تهیه کنند یا محصولات خود را با مردم محلی مبادله کنند. در سال 1696 امپراتور Kangxi از سلسله کینگ تجارت چای برای اسب را در این شهر تایید کرد و در نتیجه این شهر به یک مرکز مهم تجاری در این مسیر تبدیل شد. از طریق Kangding محصولات داخلی مانند ابریشم و چای به دنیای غرب فروخته می‌شدند و در عوض محصولات آسیای جنوبی، اروپایی و آمریکایی به داخل چین وارد می‌شدند.

جاده باستانی چای و اسب جاده‌ای خارق‌العاده بود، برای مسافران البته این جاده سفری خطرناک و پر ریسک برای ارائه داشت. حمل و نقل در این جاده در مناطق جنوب غربی خیلی مشکل بود، چرا که کوه‌های بلند و شیب‌دار این منطقه تنها از طریق راه‌های باریک و زیگزاگی و عبور از رودخانه‌های خروشان قابل گذر کردن بودند. در چنین شرایطی اسب‌های باربری تنها وسیله‌های سفر بودند. در زمان امروز Lijiang یک شهر باستانی به خوبی حفظ شده است و مهمترین بازمانده از آن مسیر باستانی شناخته می‌شود.

راه باستانی اسب و چای برای دهه‌ها است که رها شده است. با توسعه سریع جاده‌های مدرن در اواخر قرن بیستم راه‌های قدیمی توسط اتوبان تبت به سیچوان و دیگر جاده‌های تبت جایگزین شدند. جاده باستانی اسب و چای از میان مناطق گسترده غرب چین می‌گذرد و در مسیر این جاده گردشگران تور چین می‌توانند از تنوع گسترده حیات وحش، مناظر خارق‌العاده، فرهنگ رنگارنگ اقلیت‌ها، جاذبه‌های باستانی مربوط به اپراتورهای قدیمی و مناطق مذهبی دیدن کنند. سفر در مسیر جاده باستانی اسب و چای شما را به طبیعت بازگردانده و سفری برای ایجاد هماهنگی بین انسان و طبیعت است.