دره پل پرزین؛ آبشار های زلال در دل خوزستان داغ - دور زمین

اتفاقا فکرم رفت سمت جنوب کشور و این که مردم این خطه برای آخر هفته های گرم و طولانی تابستان خود چه برنامه ای جز خوابیدن زیر کولر دارند؟ فکر کردم زندگی شبانه شاید برترین انتخاب در این منطقه باشد، جوری که در روز های گرم خرماپزان، مردم زیر کولر بمانند و شب ها به دل شهر بزنند.

اما مگر می گردد در این سرزمین چهارفصل و پرجاذبه، حتی در همان استان های گرم جنوبی، جایی برای تعطیلات آخر هفته های گرم تابستان وجود نداشته باشد؟ در این افکار غوطه ور بودم که تصویر دره ای زیبا از طرف یک دوست به دستم رسید. دره سبز پل پرزین.

خوبی سفر به خوزستان برای رسیدن به دره سبز این بود که می توانستیم اهواز و شهر های اطراف و زندگی مردمش را هم در گرم ترین فصل سال از نزدیک ببینیم. دره پل پرزین در شمال شوشتر قرار گرفته است و تا نزدیکی دره می شد با ماشین رفت. مسیر رفتن را در گوگل ذخیره کردم تا روز حرکت دغدغه راه نداشته باشیم.

با قطار خودمان را به اهواز رساندیم. داخل قطار خنک بود و نمی شد حدس زد که بیرون از آن، هوا چقدر می تواند گرم و شرجی باشد. به ایستگاه اهواز رسیدیم؛ اولین نقطه ای که گرما و رطوبت هوا نفسمان را بند آورد.

همان طور که حدس زده بودم مردم در این منطقه زندگی شبانه دارند و تا مجبور نباشند در روز های طولانی تابستان بیرون نمی آیند. گویی در این شهر قانون نانوشته ای وجود دارد که هر چه روز هوا گرم تر باشد، شب ها پر جنب و جوش تر خواهد بود. قرارمان را برای چهارشنبه گذاشتیم و کوله هایمان را بستیم و با ماشین راهی شوشتر شدیم. در میان وسایلی که همواره همراه دارم، این بار چادر و کیسه خواب هم برداشته بودم. انگار دلمان می خواست مدت بیشتری در میان طبیعت نفس بکشیم. از شوشتر که گذشتیم رفتیم سمت گتوند.

در شهر برای خرید آب، توقف کوتاهی داشتیم که تابلوی قهوه ای رنگ نظرم را جلب کرد. آرامگاه قیصرامین پور، شاعر پرآوازه معاصر کشورمان؛ و رسیدیم به قیصر شعرا.

قیصر امین پور، زاده همین شهر بوده و حالا در همین شهر خفته است. مقبره زیبا و آرامی داشت. برایم عجیب بود که تا به حال در خصوص آرامگاه این شاعر چیزی نخوانده بودم. بنای مقبره مدور است و روی چند پله مدور هم قرار گرفته است. بنای اصلی شامل دو گنبد به مقدار های متفاوت رو به روی هم است که سنگ قبر شاعر در میان آن ها قرار گرفته. روی گنبد ها با آجر های فیروزه ای رنگ تزیین شده و در میان آبی های آسمانی اش خوشنویسی زیبایی نمایان است. به میان گنبد ها که وارد می شوی، اولین چیزی که جلب توجه می نماید، سنگ قبر سیاه و دایره ای شکلی است که در میان گنبد ها قرار گرفته.

روی سنگ قبر هم شعر هایی از قیصر امین پور حکاکی شده و از همه جالب تر چراغی است که از سقف آویزان شده. با این که هوا گرم است، اما زیبایی خیره کننده بنا باعث شد ساعتی آنجا بمانیم و شعر های قیصر را که روزگار نوجوانیم را با آن گذرانده بودم، دوباره مرور کنیم.

بر بلندای دره ای ناپیدا

به مسیر ادامه دادیم. از چند نفر محلی مسیر درست دره پل پرزین را سؤال کردیم، اما اکثرا یا اطلاعی نداشتند یا عجیب و گیج کننده، نشانی می دادند. بالاخره جوانی با موتور همراهی مان کرد و مسیر را به ما نشان داد. راهنمای محلی مان بعد از گذشتن از روستای کیارس در کنار یک پل فلزی ایستاد و گفت این پل، همان پل پرزین است که می خواهید.

گویی قبلا پلی چوبی روی دره به وسیله اهالی ساخته شده بود و برای همین نام دره به پل پرزین مشهور است، اما امروز خبری از پل چوبی نبود و پل فلزی جایگزین آن شده بود.

ابتدا کمی جا خوردیم. انگار ته دلمان انتظار داشتیم در این کویر بی آب و علف با یک تکه از بهشت روبرو شویم، اما آنچه روبه رویمان بود، نه سبز بود، نه دل انگیز. راهنما که لب و لوچه آویزانمان را دید، پله های سیمانی را نشانمان داد و گفت: اینجا را بروید پایین، قشنگ می شه. اگر می خواهید شب آنجا بمانید باید خیلی مراقب باشید، از این جاده کسی رد نمی گردد، بهتر است ماشین را در جای امن پارک کنید.

از پله ها پایین رفتیم. به دره ای خشک، اما خنک رسیدیم. صخره های بلند در دو طرف، روی دره سایه انداخته و هوا نسبت به بالای دره چندین درجه خنک تر بود. ابتدا تصور کردیم شاید وجود همین صخره های بلند باعث خنک شدن هوا شده، اما کمی که در میان شکاف زمین قدم زدیم، رد آب روی سنگ های کنار دیواره دره نمایان شد. کمی بیشتر که رفتیم به حوضچه زلالی میان دره رسیدیم. حوضچه ای که جان می داد پاهایت را داخلش بگذاری و تمام هرم و حرارتی که در سفر به خوزستان در تنمان نشسته بود را روانه آن آب سرد و جانمان را خنک کنیم. تا اینجا رسیده بودیم به مقصدی نه چندان سبز، اما خنک برای تابستان گذرانی.

سورپرایز چشم نواز تنگه

آب حوضچه خنک بود و زلال. هیچ کسی جز ما آنجا نبود و این یعنی مقصد ناشناخته و کم رفت و آمد است. تنها صدای خوش پرندگان و ترانه آب بود که به گوش می رسید. چادرمان را برپا کردیم و کوله هایمان را همان جا گذاشتیم و دوباره به راهمان در میان دره ادامه دادیم. از کنار دیواره های دره، آبی زلال در جریان بود. رد آب و چهچهه پرندگان را گرفتیم و پیش رفتیم، حتما باید به چشمه ای برسد و نمی گردد کنار چشمه درخت و سبزی و پوشش گیاهی نباشد. در قسمت هایی که عمق آب بیشتر بود، ماهی های کوچکی در حال شنا بودند. وجود آب و صخره های بلند، هوا در این قسمت از خاک خوزستان را فوق العاده مطبوع و دلچسب نموده بود. پوشش گیاهی رفته رفته هویدا می شد و دیگر مطمئن بودیم باید به چشمه ای برسیم، اما طبیعت سورپرایز دیگری برایمان داشت.

صدایی که ما را به سمت خود می کشاند، صدای چشمه نبود؛ آبشاری بود کوچک، اما سرد و زیبا و چشم نواز. می توانید تصورش را بکنید در خوزستان و در این فصل داغ و در تنگه ای ناپیدا، آبشاری به ما سلام بدهد؟ آنقدر ها بزرگ نبود، ولی آب از بالای صخره از میان گیاهان و درختان سبز به سمت پایین دره در جریان بود و نام این پدیده قطعا آبشار بود.

به وجد آمده بودیم و حال می دانستیم خنکای هوای دره، نه تنها به خاطر سایه صخره ها که درواقع به خاطر وجود این آبشار سرد و گوارا و سرمست کننده بود؛ و آبشار ها یکی پس از دیگری به سختی از آنجا دل کندیم و به پیاده روی ادامه دادیم.

دره درست از جایی که آبشار کوچک جاری بود و در ادامه مسیر، زیبایی اش دو چندان می شد. در حدود 30 دقیقه پیاده روی به یک آبشار بزرگ تر رسیدیم که گویی جریان آب از اینجا آغاز می شد.

آب رودخانه باریکی که در کنار دیواره دره در جریان بود، به قدری زلال و شفاف بود که زیر نور خورشید می درخشید و گویی تکه های الماس در آن ریخته بودند. رو به روی آبشار نشستیم و به طبیعت بکر دره خیره شدیم و غوطه ور در این فکر که آیا اگر به کسی بگوییم در چند کیلومتری اهواز و شوشتر مکان و طبیعتی به این زیبایی وجود دارد، باور می نماید. آرامش دره مرا در خود محو نموده بود و زمانی به خود آمدم که آفتاب در حال غروب بود و دوستان نگران، به دنبالمان آمده بودند.

قرار بر این شد شب در همین جا اطراق کنیم. برای همین برگشتیم و کوله ها و وسایل را با خود به آنجا آوردیم. لذت خواب زیر نور ستارگان در دره ای بلند و باریک، با صدای شرشر آب و جیرجیرک ها و حرکت سنگ ها در میان آب توصیف کردنی نیست.

پ