شبی که ارکستر سمفونیک تداعی گر فیلم های رمزآلود کلاسیک بود - دور زمین

به گزارش خبرنگاران، اجرای ارکستر سمفونیک تهران به رهبری نصیر حیدریان شامگاه ششم بهمن در تالار وحدت با اجرای قطعات کنسرتو برای ویولن و ارکستر که پدرام فریوسفی سولیست آن بود و سمفونی شماره شش چایکوفسکی برگزار گردید.

در ادامه آنچه می خوانید گزارش خبرنگار موسیقی خبرنگاران است از این کنسرت:

بخش اول اجرای ارکستر سمفونیک تهران با اثر پرویز محمود شروع شد. این اثر با اجرای سولیست ویولن شروع شده و ریتمی تقریبا ثابت داشت. تا اینکه اوج کوتاهی گرفته و سازهای بادی به آرامی نواخته شدند و آوای ساز فریوسفی مخاطب را با خود همراه کرد.

فضای این قطعه به گونه ای بود که شاید می توانست حال و هوایی شبیه به موسیقی آنچه در فیلم های کاراگاهی و رمزآلود کلاسیک به کار می رود را تداعی کند.

در بخش هایی اینگونه به نظر می رسید که فضای آنچه سولیست و ارکستر می نواختند متفاوت بود ولی در عین حال یک دیگر را تکمیل می کردند؛ گاه با هم همراه شده و دوباره جهت جداگانه خود را پیش رفته تا اینکه ساز سولیست جولان می داد.

پس از دقایقی گویی شبی بارانی بود و دو نفر در تعقیب و گریز در خیابانی خلوت که ارکستر با سرعت می نواخت و مدتی بعد فضا رنگ آرامش گرفت.

برای لحظاتی ارکستر آرام گرفت و سولیست به تکنوازی پرداخت تا اینکه ریتم تندی را در پیش گرفته و سازهای بادی و به ترتیب دیگر بخش های ارکستر به آن اضافه شدند و بعد برای لحظاتی کوتاه ارکستر باری دیگر اوج گرفته و تمام.

در بخش بعدی پدرام فریوسفی به تنهایی به نواختن سوییت ساراباند از باخ پرداخت.

بخش سوم که اجرای اثر چایکوفسکی بود، شروعی کُند داشت و پیشروی آن رو به جلو نیز همچنان کند بود تا اینکه ویولن ها ریتم تندتری به خود گرفتند ولی با این حال همچنان تکرارها به گوش می رسید. تا اینکه سازهای بادی لحظاتی اوج گرفته و در پاسخ به آنها سازهای زهی.

اکنون دیگر صدای بم و پایینی را از ویولن سل ها می شنیدیم و دوباره نوایی آرامش بخش فضا را فرا گرفت.

بخش دیگر شروعی هیجان انگیز داشت و فضای کار دارای شیطنتی خاص و تداعی گر انیمیشن های کلاسیک دیزنی بود. فضای پایه کار ثابت و گاهی اوج گرفته و دوباره ریتم اولیه را ادامه می داد.

اما قطعه پایانی فضای غمناکی داشت و ریتمی آرام را دنبال کرد.