اعتراض منتقدان به نمایشگاه تهمینه میلانی، این نقاشی ها اصیل نیست - دور زمین

در مقابل این حضور، چند هنرمند جوان مقابل در ورودی گالری ایوان ایستاده بودند و تعدادی از کارهای هنری استادان شاخص تجسمی (از جمله محسن وزیری مقدم و بهمن محصص) را در دست داشتند و از مردم سوال می کردند آیا هنرمندان خالق این آثار را می شناسند یا خیر و قصدشان از این حرکت اعتراضی نمایش هنر واقعی به مردم بود و معتقد بودند که مردم باید به تماشای هنر واقعی بروند.

این اعتراض ها که از همان زمان افتتاح نمایشگاه رقم خورد متمرکز بر این بود که چرا افرادی که در حوزه ای دارای شهرت و هوادار هستند تنها به واسطه آن شهرت به خود اجازه ورود به عرصه هنری دیگری را داده و بدون داشتن پشتوانه هنری مثلا دست به خلق نقاشی می زنند. این حاشیه ها و اعتراض ها به همان روز ختم نشد بلکه این آغاز ماجرا بود و کارشناسان هنری از فردای آن روز ناظر به کیفیت نقاشی ها برگزاری چنین نمایشگاه و قیمت های تابلوها را به نقد کشیدند. هنوز این نقدها پاسخ داده نگردیده بود که به یکباره معین نیست تعدادی از این آثار کپی نقاشی های یک هنرمند خارجی است!

کپی برداری میلانی از آثار دو هنرمند؟

در این میان عده ای از فعالان هنرهای تجسمی معتقدند اگر گالری دارها از طرف هنرمندان حرفه ای به دلیل برگزاری چنین نمایشگاه هایی مواخذه شوند و هنرمندان شاخص دیگر سراغ این گالری ها برای برپایی نمایشگاه هایشان نروند، احتمالا بعد از این کمتر شاهد چنین نمایشگاه هایی خواهیم بود.

از نمونه واکنش ها در فضای مجازی

تعدادی از هنرمندان نیز نقاشی های تهمینه میلانی را ضعیف و کپی گردیده از آثار jenny meilihove که در حوزه طراحی کتاب کودک و کارت پستال فعال است و برخی آثار آمادئو مودیلیانی نقاش مشهور ایتالیایی برشمردند. آنها به قیمت گذاری بالای این نمایشگاه اشاره و ابراز کردند که 25 میلیون تومان قیمت مناسب چنین آثاری نیست.

به زحمت هنرمندان نقاش احترام بگذارید

سعید فلاح فر کارشناس و منتقد هنری خطاب به تهمینه میلانی، فیلمساز چندین سوال مطرح می نماید و به خبرنگاران می گوید: خانم میلانی عزیز، من هم مثل همه شما اهالی سینما حق دارم دوربین فیلمبرداری گوشی ام را روشن کنم و فیلم بسازم. هیچکس هم حق ندارد جلوی کارم را بگیرد، اما آیا حق دارم با سلیقه مخاطب بازی کنم؟ آیا حق دارم زحمت سینماگران را برای ارتقای سواد عمومی نقش بر آب کنم؟ آیا اجازه دارم با رابطه و استفاده از نام و شهرت و پارتی، بهترین فصل اکران سینما را اشغال کنم؟ آیا اجازه دارم از ناآگاهی مخاطب برای دزدیدن مخاطب شما استفاده کنم؟ آیا اجازه دارم از اطمینان مردم به دانش و سلیقه خودم سوءاستفاده کنم؟ آیا اگر جایگاه کارگردانی خالی بود، حق دارم رویش بنشینم؟ شاید این کار کاسبی خوبی هم باشد، اما آیا این شیوه کاسبکارانه در شأن هنر و همان فرهنگی که شما دم از آن می زنید، است؟ این زکات محبوبیت و شهرت است؟ اگر به فکر آبروی حرفه ای خودتان نیستید، حداقل نگران حرفه نقاشی باشید و به زحمت هنرمندان این رشته احترام بگذارید.

استفاده از معافیت مالیاتی برای کاسبی

وی همچنین خطاب به مدیر گالری ایوان که میزبان نمایشگاه نقاشی های تهمینه میلانی گردیده است، تاکید می نماید: آیا این روند و انتخاب، سطح سواد شما از نقاشی است یا مسحور شهرت و پول گردیده اید؟ شما از معافیت های مالیاتی در فعالیت های فرهنگی، برای اینچنین نمایشگاه هایی استفاده می کنید؟ این توهین به مخاطبی نیست که به اعتماد انتخاب و حرفه شما به گالری می آید؟ آیا این فروش فرهنگ عمومی در ازای سودجویی و رونق افتتاحیه نیست؟

رونق بازار تجسمی به قیمت تخریب سلیقه ها و اعتماد جامعه هنری

فلاح فر در مقام مقایسه به حضور فوتبالیست ها در حوزه های هنری اشاره و بیان می نماید: ممکن است یک فوتبالیست توانایی خوانندگی هم داشته باشد که کسی مانع فعالیت او نخواهد شد اما نمی تواند به سبب شهرت فوتبالی و بدون توانایی تخصصی روی جایگاه خواننده ها بنشیند، حتی اگر 100 جایگاه برای خواننده های دیگر خالی مانده باشد و جای کسی تنگ نگردد همانطور که هیچکس نباید با نابلدی و فقط به دلیل محبوبیت عمومی و برای هیجان تماشاچی، فوتبال ملی کشورش را خراب کند. به هر حال وقتی پدیده های اینچنین تکرار می شوند و سلامت حوزه هنرهای تجسمی را تهدید می نمایند، نمی گردد با استدلال های خودخواهانه و سودجویی و فرافکنی و... از کنار آن به راحتی عبور کرد.

وی در انتها درباره قیمت نقاشی های تهمینه میلانی نیز اظهار می نماید: این قاعده بازار هنر است که معمولاً کیفیت اثر کمترین نقش در قیمت گذاری را دارد، همانطور که مثلاً نقاشی های هیتلر ممکن است به دلایلی خارج از معیارهای هنری، قیمت های کلانی داشته باشند. به هر حال رونق بازار تجسمی به قیمت تخریب سلیقه ها و اعتماد جامعه هنری به هیچ وجه ارزش قابل دفاعی نیست. این معاملات در دراز مدت به ضرر بازار هنر خواهد بود و نه به نفع آن.

تهمینه میلانی راه ارتباط با تجسمی را به مردم نشان می دهد

البته برخی هم معتقدند در وضعیت کنونی که هنرهای تجسمی از نبود مخاطب عمومی رنج می برد و هنرمندان و گالری دارها با ترفندهای مختلف نمی توانند مخاطبان عام را به گالری ها بکشانند چه برسد به اینکه یک تابلو یا اثر هنری خریداری نمایند، حرکت هایی نظیر به نمایش گذاشتن آثار تهمینه میلانی می تواند کورسوی امیدی باشد.

علی محمد زارع سرپرست موزه هنرهای معاصر تهران که یکی از حاضران در افتتاحیه نمایشگاه نقاشی های تهمینه میلانی بود، در این باره به خبرنگاران می گوید: به نظر من هر کسی که بتواند کمکی به هنر تجسمی نماید، راه های ارتباطی با هنر تجسمی را به مردم بهتر یاد می دهد. تهمینه میلانی با اسم و رسمی که در سینما دارد حالا وارد هنرهای تجسمی گردیده است و مردم او را بیشتر می شناسند. البته اطلاع ندارم او قصد تمرکز بر این حوزه دارد یا خیر چون هنرهای تجسمی در حال حاضر به ایده و خلاقیت رسیده است و مانند گذشته نیست. اگر تهمینه میلانی در حوزه تجسمی تمرکز کند، قطعاً موفق خواهد بود.

وی در انتها خاطرنشان می نماید: همین که تهمینه میلانی جمعیت زیادی از مردم عادی را به گالری کشانده است که نقاشی می بینند، حرکت مبارکی است و آشناکردن مردم و حتی دوستداران سینما با هنرهای تجسمی محسوب می گردد.

به هر ترتیب فعالیت هنرمندان و سینماگران در حوزه های تجسمی به تازگی اتفاق نیفتاده است و در سال های گذشته نیز شاهد حضور سینماگرانی چون رضا کیانیان، هدیه تهرانی و نیکی کریمی به عنوان عکاس بودیم که این حضورها نیز چندان با موفقیت همراه نبود و منتقدان جدی ای در بین کارشناسان هنرهای تجسمی داشت. در این میان تنها فعالیت زنده یاد عباس کیارستمی در حوزه های تجسمی با انتقاد روبه رو نبوده آن هم به دلیل اینکه وی آنچه در حوزه هنرهای تجسمی به ویژه عکاسی عرضه می کرد با پشتوانه استعداد و تجربه بود و از لحاظ کیفی نیز حاصل کوشش هایش از منظر هنری قابل دفاع بود.

به گزارش مهر، تهمینه میلانی در اولین نمایشگاهش، 26 تابلوی نقاشی خود را که طی چهار سال گذشته خلق نموده است به نمایش گذاشت. وی در استیتمنت نمایشگاهش در مورد چگونگی نقاش شدنش نوشته است: از زمانی که به یاد دارم، شنیدن قصه، خواندن کتاب و کشیدن نقاشی حال مرا خوب می کرد. وقتی غمگین و دلشکسته بودم، وقتی حوصله آدم های اطرافم را نداشتم، حتی وقتی از شوق زندگی لبریز می شدم، نقاشی می کشیدم. در کنار خرید تمبر و کتاب، خرید وسایل نقاشی بخش عمده پول تو جیبی مرا از آن خود می کرد.

از آنجا که چند بار در مسابقات نقاشی در دوره هدایت و دبیرستان اول گردیده بودم، تصمیم گرفتم در دانشگاه نقاشی بخوانم، اما نمی دانستم برای قبول شدن در کنکور نقاشی باید به کلاس طراحی بروم! برای همین به جای رشته نقاشی در رشته معماری قبول شدم که بیش از طراحی، بر ریاضیات پایدار بود. معماری خواندم و در ادامه سینماگر شدم اما مِهر نقاشی با من ماند تا نزدیک به چهل سال بعد که دوباره آغاز کردم.

داستان از جایی آغاز شد که آغاز به نوشتن یک رمان با شخصیت محوری یک خانم نقاش کردم، اما هر چه می نوشتم، دختر داستان من نقاش نمی شد و معمار از کار در می آمد! فکر کردم اگر نقاشی بکشم دختر قصه را بهتر درک می کنم. برای همین وسایل نقاشی خریدم و با جستجو در اینترنت و یادگیری تکنیک اکریلیک آغاز به نقاشی کردم.

چند ماه بعد رمان را کنار گذاشتم و همانند دوران کودکی و نوجوانی آغاز به نقاشی کردم. اتفاقی افتاده بود! شوقی از درون مرا تشویق به ادامه راه می کرد تا جایی که حتی روی دیوار خانه دوستان، خانه خودمان و اشیای مختلف که ظاهرا کارآیی خود را از دست داده بودند هم نقشی می کشیدم. نقش هایی از زیبایی پیرامون، زخم های روحم، مهربانی خانواده کوچکم و البته قصه زنان جامعه که رنج روح و جسم شان را بر من می گگرددند.

هر تابلوی این نمایشگاه داستانی دارد و چون من سینماگری قصه گو هستم، همانند فیلم، برای نمایش هر قصه، متناسب با محتوا و موضوع آن، روش و تکنیک متفاوتی برگزیدم. با این حساب، نقاشی های من بر اساس آموزه ها، تکنیک و روش معینی ندارند و راه خود را می روند، اما از روحی واحد سرچشمه گرفته گردیده اند. روح من و چرا که نه!