آیدین آغداشلو در جستجوی علی گلستانه - دور زمین

به گزارش خبرنگاران متن این یادداشت به شرح زیر است:

رفتیم به طالقان سر خاک علی گلستانه که چهلم اش بود.

هوا سرد بود و راه دراز و تپه ها پوشیده از برف.

با شمیم بهار و حمیرا صادقی و داریوش کیارس رفتیم. ما دوستان قدیمی بودیم و علی با من از دبیرستان جم قلهک دوست بود که به 63سال می رسید و با شمیم به 60 سال و با حمیرا به 40سال.

در راه طالقان به کافه ای رفتیم با پنجره های بزرگ رو به منظره تپه ها و درخت های تبریزی بلند. عین نقاشی های سزان، عین نقاشی های خود علی.

سمت راست تبریزی های کشیده قامت، درخت کاج انبوه تنومندی بود که من گفتم این خود علی است؛ اگر می دیدش با قلموی پهن و رنگ سبز سیاه می کشیدش. می شد تک چهره خود نقاش... که همه منظره های زیبایش تک چهره خودش بودند.

بعد که رسیدیم پرس وجو کردیم تا برسیم به قبرستان کولچ بالا؛ قبرستان کوچکی که آرام نبود و صدای مته برقی کارگری که داشت سنگ قبری را جا می انداخت همه جا را می خراشید. تپه نوردی کردیم تا رسیدیم به قبر علی که فقط کپه ای گل برآمده بود، و ساکت نشستیم روی سنگ گورهای کنارش. تا قوزک پا در گل طلایی رنگ طالقان فرو رفته بودیم. (که همیشه علی می گفت نام اصلی طالقان احتمالا طلاگون بوده).

من گفتم یعنی الان اینجاست؟

یکی گفت نه، اما همین دور و برها است: روی شاخه ها و بالای تپه ها.

دارد می چرخد. دنبالش گشتم؛ تا پای دامنه تپه ها برف نشسته بود و ردیف درخت ها پای منظره را بسته بودند. جای قشنگی بود برای چرخیدن علی. انگار همه جا بود و اگر با ما بود این تپه های برفی را خیلی دوست می داشت و حالا، هرچه را که دوست داشت مال خودش بود. 65سال پیش پوشه مدل های نقاشی ام را که با خون جگر جمع کرده بودم قاپ زد و فرار کرد. فردایش که برگرداند و گله که کردم، گفت: حالیت نیست! ما بچه های پایین شهر هرچه را که دوست داشته باشیم، برمی داریم. حالا هم همه این تپه ها و درخت ها و خاک و گل و خاشاک را برداشته و مال خودش کرده.

رو به هوا گفتم یعنی جای بزرگترین نقاش معاصر ایران زیر این توده گل انباشته است؟ در کنار این سنگ قبرهای سیاه بد خط که خطاط دم میم مادرم ها و پدرم ها را تا پایین کشیده و قوس داده؟

پرسیدم جای قبر بیژن الهی باصفاتر است؟ گفتند نزدیک مرزن آباد است و باصفاتر است. داشتیم به شب می افتادیم و با کفش هایی که سنگینی یک خروار گل را به پاهای من علاوه کرده بود مانند آدم آهنی راه افتادم. راه افتادم و در درونم زار می زدم، اما به بیرون بروز نمی دادم.

سر راه از کنار بقالی کوچکی گذشتیم که روی پنجره اش نوشته بود مغز تخمه آفتابگردان عالی محلی، و چون رد شده بودیم داد و قال کردم که دور بزنیم و برگردیم که بخرم. اما از پله ها که بالا رفتیم دیدیم بسته است. قصه مرگ و زندگی آدم ها را خیام نیشابوری در همین مصرع خلاصه کرده که گفتند فسانه ای و در خواب شدند علی هم افسانه اش را گفته و در این قبرستان تنگ هم دوردست خوابیده اما چه افسانه ای هم گفته، کاری کرده کارستان...

حالا دیگر گل کفش هایم را شسته ام. اما نه همه اش را... و نه شتک گل های روی ساق شلوارم را. اینجوری همچنان به یاد علی می مانم.