واقعا در کره جنوبی چه خبر است؟ - دور زمین

به گزارش خبرنگاران به نقل از گاردین، رشید درباره موج خودکشی و افسردگی در کره جنوبی می نویسد: 12 سال پیش پس از نقل مکان به کره جنوبی در زندگی اجتماعی خود واقعا با خودکشی روبرو نشده بودم. اکنون هر سال می شنوم که دوستانم یا دوستان آنان جان خود را از دست داده اند.

خودکشی مشکوک اخیر مون بین ستاره کی پاپ دوباره اذهان را بر روی این مشکل متمرکز نموده مسئله ای که محدود به صنعت تفریح نیست، اما یک بحران اجتماعی تمام عیار است که کره ای ها را در هر سن و پیشینه ای تحت تاثیر قرار می دهد. با این وجود، به طور خاص جوانان بیش ترین بار آن را تحمل می نمایند. واقعا در کره جنوبی چه خبر است؟

در هر حال کره جنوبی کشوری پویا است که معروفیت جهانی آن به طرز چشمگیری مثبت بوده است. این معروفیت از غول بزرگ کی پاپ و صنعت فیلمسازی آن تا محصولات مراقبت از پوست نوآورانه که تجارت زیبایی را متحول نموده را شامل می گردد و در عرصه جهانی تاثیرگذار بوده است.

این دستاورد ها معروفیت کره جنوبی را به عنوان یک نیروگاه فرهنگی و روندساز جهانی تقویت نموده است. با این وجود، در زیرنما یک بحران سلامت روانی با ابعاد جدی نهفته است. در سال 2021 میلادی کره جنوبی نرخ خودکشی 26 نفر به ازای هر 199 هزار نفر را ثبت کرد که بالاترین اندازه خودکشی در بین کشور های سازمان همکاری و توسعه مالی (OCDE) است. خودکشی عامل اصلی مرگ افراد در سنین 10 تا 39 سالگی بوده که 44 درصد از مرگ نوجوانان و 56.8 درصد از مرگ افراد 20 ساله به آن نسبت داده شده است. بیماری روانی به عنوان عامل اصلی خودکشی شناسایی شده است.

او می افزاید: من این بحران را به چشم خود دیده ام. بسیاری از نزدیک ترین دوستان ام با افکار مرتبط با خودکشی و افسردگی دست و پنجه نرم نموده اند. آنان اغلب به فشار های جامعه برای موفقیت، احساس انزوا، بی ارزشی و تبعیض برای عدم تطابق یا متفاوت بودن اشاره می نمایند. در حالی که افراد بیش تری نسبت به گذشته آشکارا درباره سلامت روان صحبت می نمایند این موضوع هم چنان به عنوان تابو به جای مانده و اغلب به عنوان یک ضعف یا شکست شخصی تلقی می گردد.

خودکشی در صنعت تفریح تنها یکی از مظاهر فشار و استرس مداومی است که جوانان در یک جامعه پررقابت با آن روبرو هستند. در خصوص مون بین خواننده گروه آسترو او در یک گفتگوی زنده چند روز پیش از فوتش گفته بود:من این کار را انتخاب نموده ام بنابراین، باید از عهده آن برآیم.

با این وجود، بحران خودکشی در کره جنوبی به عرصه تفریح کی پاپ محدود نمی گردد و دانش آموزان مدرسه را نیز شامل می گردد و عواملی مانند فشار تحصیلی و قلدری همسالان به عنوان دلایل آن ذکر شده اند.

تنها در ماه جاری سه نوجوان در منطقه ثروتمندنشین گانگ نام در سئول در فاصله پنج روز از ساختمان های بلند به پایین پرتاب شده و جان باختند. اگرچه عوامل دخیل در این موضوع متنوع و پیچیده هستند، اما دلیل خودکشی این افراد را می توان به فشار شدید در مدارس نخبه پرور و گران قیمت در آن منطقه از کره جنوبی نسبت داد.

رشید در ادامه می نویسد: به امید تضمین آینده ای روشن برای بچه ها بسیاری از والدین آنان را وارد یک سیستم آموزشی فشرده می نمایند که برایشان موقعیت اجتماعی و رفاه اولویت دارد. این وسواس از بازار کار بسیار رقابتی کره جنوبی نشئت می گیرد جایی که نمرات خوب و مدرک دانشگاهی معتبر برای به دست آوردن شغلی پایدار و با عایدی مناسب ضروری قلمداد می گردد.

نتیجه این است که اکثریت قریب به اتفاق بچه ها، بعضی از آنان در سن دو سالگی علاوه بر مدارس عادی به مدارس پرجمعیت فرستاده می شوند. نکته اینجاست: کره جنوبی کشوری عمیقا ناراضی است. با نوشتن کتابی در خصوص این موضوع آنالیز کردم که چگونه فرهنگ کره جنوبی بر همنوایی و رقابت تاکید زیادی دارد تضادی که می تواند استرس، انزوا، احساسات سرکوب شده و نارضایتی عمیق ایجاد کند.

اخیرا دولت هدف خود را برای کاهش تقریبا 30 درصدی نرخ خودکشی در کشور ظرف مدت پنج سال و کاهش فاصله بین معاینات اجباری سلامت روان از ده سال به دو سال اعلام نموده است. با این وجود، تمام درمان های حوزه بهداشت روان تحت پوشش بیمه ملی نیستند و همین موضوع دسترسی افراد به خدمات سلامت روان را سخت می سازد.

جلسات مشاوره و درمان خصوصی ممکن است گران باشند. این بار مالی می تواند به ویژه برای افرادی که به مشاوره یا درمان مداوم برای شرایطی مانند افسردگی احتیاج دارند چالش برانگیز باشد. مراکز یاری و خطوط یاریی نیز وجود دارند و نقش مهمی ایفا می نمایند، اما این موارد عمدتا اقدامات واکنشی برای رسیدگی به مسائل مرتبط به بهداشت روان پس از ایجاد آن هستند.

من یکبار به یک بچه هفت ساله کره ای زبان انگلیسی آموزش می دادم. او هر روز تا ساعت 10 شب مشغول کار و انجام وظایف بود. در طول درس دادن من او تمایل به خوابیدن داشت. هر چیزی را می توانستم در او ببینم جز حس راضیی. احساس وحشتناکی داشتم که به بدبختی او دامن می زدم در نتیجه از ادامه تدریس خودداری ورزیدم.

او در انتها می افزاید: همان گونه که کره جنوبی کماکان با تصویر بیرونی خود از کمال خیره می گردد دیگر نمی توان از تناقض چشمگیر در داخل کشور چشم پوشی کرد. زمان شکستن چرخه رقابت و انطباق و ایجاد جامعه ای است که برای شفقت و فردیت ارزش قائل است. مهم تر از همه آن که سیاستگذاران باید امید را به شهروندان بازگردانند این که کره جنوبی مکانی است که در آن به سادگی می توانند راضی باشند.