نیل سایمون، سلطان کمدی و از غول های دنیای نمایش و سینما درگذشت - دور زمین

نیل سایمون برنده جایزه پولیتزر و نامزد چهار جایزه اسکار در بیمارستانی در شهر نیویورک چشم از دنیا فرو بست. علت مرگ او ذات الریه عنوان شده است. همسر و دخترانش، الین جویس سایمون و نانسی و الن موقع مرگ او کنارش بودند. تعداد نامزدی های نیل سایمون برای جایزه تونی به عدد حیرت انگیز 17 می رسد. کارهای سایمون که کاراکتر محور بودند برای بازیگرانش بیش از 50 نامزدی جایزه تونی به ارمغان آوردند. جایزه تونی، اسکار تئاتری هاست. از میان کارهایش نمایشنامه های زوج ناجور، Lost in Yonkers و Biloxi Blues بیشترین تعداد نامزدی تونی را داشتند.

سایمون کارش را از اوایل دهه 60 آغاز کرد و نمایش هایی که براساس نمایشنامه های نوشته او در برادوی روی صحنه می رفتند فروش های خوبی داشتند. کمتر نویسنده ای مثل سایمون به چنین پیروزیتی در تئاتر دست یافته است. بیش از 30 نمایش برمبنای کارهای او در برادوی روی صحنه رفتند به طوری که سال 1966 چهار نمایش پیروز همزمان از نیل سایمون روی صحنه بود: چریتی شیرین، The Star-Spangled Girl، زوج ناجور و پابرهنه در پارک.

تعداد فیلمنامه هایش هم زیاد است. بعضی از آنها کاملا اریجینال هستند و برای پرده سینما نوشته شده اند.

او یک سر و گردن از همه نمایشنامه نویس های همدوره اش بالاتر بود. در دورانی که تئاتر در آمریکا رو به زوال می رفت سایمون یک تنه با آن کمدی روشنفکرانه ویژه ساحل شرقی که در کارهایش داشت نه تنها تئاتر آمریکا که دنیا را تحت تاثیر خودش قرار گرفته است.

سایمون به گفته خودش نویسنده منظم و با دیسیپلینی بود. برای هشت ساعت پشت ماشین تحریرش می نشست و آغاز به تایپ می کرد. گاهی حتی فقط کلمات نامفهوم و قلنبه سلمبه می نوشت اما می گفت که احتیاج به نوشتن مدام دارد.

حتی منتقدانی که زبان او را زیادی سلیس و روان و نرم می دانستند و معتقد بودند که همه کارهایش مطابق یک فرموش جلو می رود نمی توانستند استادی او را انکار نمایند.

کمدی کارهایش ویژه خودش بود. نه مثل خیلی از همدوره ای هایش زیادی تلخ و سیاه و نه آنقدر به که هجو و هزل طعنه بزند.

پیش از آنکه سراغ نمایشنامه نویسی برود کارمند اداره پست بود. از آنجا به دفتر برادران وارنر در منهتن رفت تا برای رادیو و تلویزیون متن بنویسد. اما همواره نمایشنامه برایش در الویت بود. حتی با اینکه فیلمنامه های شاهکاری مثل دختر خداحافظی را اریجینال برای سینما نوشت، سینما برایش در وهله دوم قرار داشت. خودش می گفت: وقتی نمایشنامه می نویسم بیشتر حس می کنم که نویسنده ام. می خواهم داستان هایی درباره آدم های واقعی روایت کنم. درنتیجه تقریبا همواره (به جز چند استثنا) درام هایی نوشته ام که بامزه بوده اند. مثل خود زندگی که تلخ و شیرین است.

سایمون دنیا بینی فوق العاده ای نسبت به موقعیت ها و آدم ها داشت. می گوید: هرگز نمی توانم به یک موقعیت شوخ طبعانه فکر کنم مگر اینکه مقداری درد هم چاشنی اش باشد. عادت داشتم از خودم بپرسم: موقعیت بامزه چیست؟ حالا ولی همواره از خودم می پرسم: موقعیت غمگین چیست و چطور می توانم آن را شوخ طبعانه روایت کنم؟

موضوع کارهایش چالش میان زوج ها بود. آدم هایی واقعی که نقص های خودشان را داشتند اما می خواستند زندگی نمایند.

نیل سایمون چهار بار برای فیلمنامه های سوییت کالیفرنیا (1978)، دختر خداحافظی (1977)، پسران آفتاب (1975) و زوج ناجور (1968) نامزد دریافت جایزه اسکار شده بود.

دنیای سینما و نمایش یکی از نوابغ خودش را از دست داد.

منبع: variety