خاطره جالب احترام برومند از رانندگی داوود رشیدی - دور زمین

به گزارش گروه فرهنگی خبرنگاران، شب گذشته مهران مدیری میزبان احترام برومند بازیگر و همسر هنرمند فقید داوود رشیدی بود.

برومند در ابتدا درباره تجربه ناب زندگی در یک خانواده هنرمند گفت: زندگی در یک خانواده هنرمند، زیبایی ها و اتفاقات خاص و شیرین خود را دارد؛ البته سختی هم دارد.

او درباره چگونگی آشنایی و ازدواج خود با داوود رشیدی اظهار کرد: ما توسط یک دوست مشترک با یکدیگر آشنا شدیم. مدتی با هم معاشرت کردیم که به ازدواج ختم شد.

وی درباره فرهاد پسرش - که یکی از دانشمندان بنام ایرانی در سوئیس است- گفت: داوود همواره عقیده داشت، باید در ایران زندگی کرد؛ اما زندگی فرهاد استثنایی بود؛ زمانی که او به پلی تکنیک لوزان رفت خیلی خوب درس خواند و امکانات خوبی از نظر علمی در اختیارش نهاده شد. از نظر بین المللی به دستاورد های علمی خوبی رسید و با همکاران خود مدل های مختلفی را در زمینه کاری اش اختراع کرد. همه این موارد و اتفاقات باعث شد که در آنجا بماند. امروز از نتیجه کار های علمی او و همکارانش در همه جهان استفاده می گردد.

برومند اضافه نمود: البته فرهاد همواره با دانشجویان دانشگاه های فنی و مهندسی ایرانی در ارتباط است.

این هنرمند درباره زندگی خود با همسرش اعلام کرد: زندگی خوبی با آقای رشیدی داشتم؛ هیچ لحظه ای از زندگی با او خسته نشدم. او برعکس نقش هایی که بازی می کرد، بسیار انسان شوخ طبعی بود. در تمام دوران زندگی یک بار غر زدن آقای رشیدی را نشنیدم.

در بخشی از این مصاحبه، مدیری با بیان خاطره ای از مرحوم رشیدی گفت: آقای رشیدی خیلی تند رانندگی می کرد و شما هم همواره حرص می خوردید؛ همسرتان باید از همه ماشین ها سبقت می گرفت و آن ها را رد می کرد. زمانی هم که پلیس جلوی ایشان را می گرفت، ناراحت می شدند و می گفتند باید دوباره از همه ماشین ها سبقت بگیرم!

برومند هم گفت: بله دقیقاً؛ همواره بعد از اینکه از مسافرت می آمدیم به من می گفت، این آخرین باری بود که تو را با خودم مسافرت بردم (خنده)

برومند سپس درباره هم محله ای بودن با مدیری گفت: ما با شما هم محله ای هستیم و زمانی در دلگشا زندگی می کردیم. سال ها آنجا بودیم و به نظرم افراد بسیاری در حوزه های مختلف در این محله عظیم شدند.

مدیری هم ضمن تأیید صحبت های برومند گفت: بله؛ من هم آنجا به جهان آمدم. البته امکانات کمی داشت. معلم های ما عاشق این بودند که به قصد کُشت ما را بزنند؛ اما ما نمی مردیم و پر رو بودیم (خنده)